Vanuit onze nieuwe Airbnb vertrokken we deze dag weer richting het Bunkyo-ku district. Ditmaal voor de Nezu shrine. Bij station Nezu gingen we er daarom uit en omdat ik, zoals gewoonlijk weer naar de wc moest, trof ik ook daar en buk-wc aan. De uitgang van het station leek verdacht veel op de dag ervoor bij station Sendagi; het zit dan ook één halte van elkaar verwijderd.
We hebben de straatjes van Bunkyo-ku gefilmd en de weldadige rust hier was echt heel fijn.
Hier geen massatoerisme, maar rust. Het was die ochtend nog redelijk vroeg en bij de Nezu shrine was alleen een klasje kleuters op schoolreisje en aan het spelen met hun juf. Maar Japanse kindjes zijn zo anders. Beter opgevoed, rustig, geen van pest z’n klasgenootje en ze schreeuwen niet zoals de Nederlandse. Al spelenderwijs leerden de kindjes tempels kennen; de juf gooide tussen de kindjes over met een bal en ze deden rustige spelletjes rondom de Romon (Een tempel met een soort poort eronder)
De Nezu shrine was de eerste met (rode) Torii-poorten die ik in Tokyo zag. En de Nezu shrine heeft er aardig wat staan, in verschillende paden rondom de tempels. Ik schat ze op 1m70 doorgang, want ik heb twee keer hard mijn hoofd gestoten tegen een Torii-poortje 😀
Er was een beekje met een bruggetje en in het water zwommen koivissen en schildpadjes. Erg lief. Er stonden stenen beelden van vosjes met een soort dekje om. Ik vermoed dat dat het beschermbeest was van de Nezu shrine.
Na de Nezu shrine zijn we Bunkyo-ku weer ingelopen. We ontdekten daar onder ander weer een geweldige 100Yen shop waar we allerlei klein grut hebben gekocht en kleine cadeautjes voor mensen. Naast de 100Yen shoppen zaten wat schattige, lokale winkeltjes met Japanners die vrijwel geen Engels spraken, maar wel heel aardig waren. Ik kocht weer een 2L fles met suikervrije ijsthee.
Én! Er zat weer een taiyaki-bakkertje! Vers en knapperig en gevuld met zoete bonenpasta. Voor 170 yen heb ik weer zitten smullen. Steph bestelde een panpizza bij Pizza hut die in een geweldige Halloweendoos zat. Ze hebben hier sowieso veel meer kaas gegeten van Halloween-versiering!
Hierna namen we de metro naar Korakuen station. Vanaf hier was het een klein wandelingetje naar de Tokyo dome! Weer een bestemming op de bucketlist. Tokyo Dome is een soort mini pretpark gesitueerd rondom een sportdome/stadion, waar onder andere de populaire sport honkbal gespeeld wordt. Er zijn een paar achtbanen, een spookhuis, draaimolens, logflume/waterbaans, een reuzenrad en een soort attractie waar je stond en met een gun bewegende objecten moest neerschieten. We kochten een all-in kaart (3900Yen p.p.) waarmee we de hele dag attracties konden doen, die had je er na circa 5 attracties al uit.
We begonnen met de Thunder Dolphin achtbaan. Japanners zijn erg zorgvuldig en dus moesten vrijwel alle accesoires af, tot aan armbanden, horloges en ringen toe. Steph probeerde wel een GoPro in zijn broekzak te proppen omdat hij het geheel wilde filmen. Dat was nog knap lastig, want je had drie controleposten waar je door de Japanners op accessoires werd gecontroleerd. Niet geheel overbodig, want de achtbaan gaat behoorlijk hard! Er zitten een aantal flinke versnellingen in, een flinke duik naar beneden en je duikt ook nog een gat in (vandaar de naam Thunder Dolphin). Direct na het ritje gingen we nog een keer! Na dat tweede ritje merkte ik dat ik me echt wel een beetje misselijk voelde en ben ik even bijgekomen.
Hierna stapten we naar het volgende niveau toe: de Ferriswheel! We ontdekten dat je hier ook kon kiezen voor de karaoke variant en omdat we geen andere lokatie kenden waar je in een reuzenrad kunt karaoke zingen, gingen we ervoor! We kregen een lijst met liedjes om er alvast eentje uit te kiezen. ‘Wereldmuziek’ heette onze lijst. Een van de weinige liedjes die ik kende, was ‘Last christmas’van Wham, dus kozen we die. Een fotograaf nam een foto van ons voor aanvang van de rit.
Het karaoke zingen was geweldig! Lekker hoog in de lucht uit volle borst meezingen 😛 Af en toe stapten er vermoedelijk nieuwe mensen in en stond je een stukje stil. We hadden ruim de tijd om twee keer ons liedje te zingen! Weer een ervaring rijker. Mocht je dit vaker willen doen, dan zit er ook op verschillende straathoeken karaokebars met verkleedkleding.
Na de Karaoke Ferriswheel zijn de het spookhuis ONRYOU Zashiki gaan doen. Onze verwachtingen waren niet hoog: onterecht… het is een geweldige attractie, totaal anders dan europese spoohuizen. Lijkt soms wel een beetje op The Grudge.. Het thema is erg Japans: een Japans meisje is behekst geraakt en je loopt in de attractie door haar (Japanse) huis en ziet langzaam hoe de vervloeking erger wordt.
Aan het begin van de attractie wordt je foto genomen (al weet je niet waarom) en moet je je schoenen uitdoen. Onderweg zijn er een aantal objecten die je heel goed voelt met je voeten (onder andere haar bed): al je zintuigen worden ingezet.
Uiteindelijk kom je aan het einde bij een aantal fotolijstjes met familieleden van het meisje en zie je daar ineens je eigen hoofd gephotshopt in terug. Heel cool gedaan! En dus een echte aanrader, zeker omdat-ie zo typisch Japans is.
Tegenover de Onryou lag vreemd genoeg een Bubba Gump restaurant, die ik daar echt niet had verwacht!
Hierna zijn we nog in de logflume gedaan. Dat was geen superuitdagende waterbaan, maar toch kreeg iedereen een regenjasje aangeboden door het personeel waar de meeste Japanners toch gebruik van maakten! Wij uiteraard niet. Maar ik snap de Japanner wel, want die wil niet nat worden, vies of stinken en daarmee zijn mede Japanner lastig vallen.
Tegen vieren hebben we de metro genomen naar Tochomae, het Tokyo Metropolitan Building. Een gratis manier om toch een prachtig uitzicht op Tokyo te hebben, en rond vijven zou de zon ondergaan. Het ging die dag lekker met de stapjes! Tochomae had zijn eigen station en uiteraard vonden we hier weer een stempel: het station is onderdeel van de Oedo line en daar ligt op elk station een ekistamp.
Aangekomen bij het metropolitan building stond er een rij tot om de hoek van het gebouw. We dachten dat we de ondergaande zon daar niet meer zouden halen, maar de rij ging best snel. Er stond ook een rij omdat je telkens maar met 11 man in de lift naar boven kon (er waren er twee, maar er moesten ook weer mensen naar beneden) en beveiliging voor het ingaan van de lift je tas screende. Het uitzicht boven was echter geweldig en ver.
Op de bovenste verdieping was een helft voor het publiek open, de andere helft was bezet door een restaurant waar je van de andere helft kon genieten. Op de bovenste verdieping zat verder een enorm oppervlak aan souvenirwinkels met voor ieder iets wils. We scoorden er koelkastmagneetjes, er stonden Gachapon, heel veel Tokyo 2020 souvenirs, Gundam sets, Daruma nijntjes en ander grut. We keken onze ogen uit.
Omdat Japan zo cash georiënteerd is, had ik extreem veel kleingeld in mijn GWK-zakje (die ik gebruikte als alternatief voor mijn vergeten portemonnee). Ik heb daar alle overtollige 1,5,10 en 50Yen stukken ingeleverd en kon eindelijk een portemonneetje scoren voor mijn kleingeld.
Hierna zijn we dan toch eindelijk teruggegaan naar Takadanobaba, ons nieuwe wijkje. Schoentjes uit, magnetronmaaltijd van de 7 Eleven en bijkomen van de dag.
Tegen elven zijn we richting Texmex La Cantina gegaan, een ondergrondse cocktailbar en mexicaans café verderop in de straat. Het hele café was in Halloween sferen versierd en ook waren er speciale Halloween cocktails!
Ondanks dat we de enige niet-Japanners waren, was het beregezellig, was de sfeer supertof en waren de cocktails lekker. Een aanrader!
Roadtrippin' the world 