Op dag 2, na een fijne nachtrust in ons Airbnb bed, stonden we best redelijk op tijd op om 9 uur. Door het goede slaapje zaten we meteen in het Tokyo ritme. We startten de dag goed met onze Seven eleven pannekoekjes, suikervrije ijsthee en meegenomen koffie. Daarna bepalen wat we die dag zouden doen.
De Airbnb zat in Nishi Shinjuku, een soort aanplaksel wijkje aan Shinjuku zelf. Omdat ik toch als ontbijt mijn havermout wilde eten, had ik op internet gezocht naar verkooppunten voor soja/rijstemelk en ik vond een natuurvoedingswinkel in de buurt van Yoyogi (en het park ja!).
Ook wilde ik rustig aan beginnen met de Meiji shrine (een paar haltes van Nishi Shinjuku vandaan). We namen daarom opnieuw de Toei Oedo line en stapten uit op Station Yoyogi. Bij het uitstappen van de Metro zag ik meteen het bord van een winkeltje dat Taiyaki verkocht! Om nom nom! Ze waren alleen nog niet open.
Daarom Google maps-den we onze weg voort richting de Meiji shrine, de eerste keer dat Steph de DJI Osmo gebruikte. Het was rustig bij de Shrine en de grote houten Torii-gate die de ingang verried. Een lang pad met grind en aan weerzijden een looppad leidde naar de Shrine. Het was er rustig en een mannetje was blaadjes aan het opvegen.
Na een meter of 800 kwamen we bij de grote rij Sake barrels, geschenken aan de emperor. Aan de rechterkant was nog een soort tuin die we niet bezocht hebben en daarna volgde er een pad dat naar de shrine zelf leidde.
Alvorens je het grote terrein van de tempel betreedde, moest je eerst je handen wassen volgens de traditionele manier. Eerst het emmertje aan de stok vullen met water, je linkerhand wassen boven de steentjes, het emmertje weer vullen met water, je rechterhand wassen met water, het emmertje vullen, daarna met water in je hand je mond spoelen en daarna het emmertje zelf spoelen met het water wat erin zit (emmertje schuin houden zodat het water op de grond loopt). Mooi om te doen. En later tijdens de reis bleek dat zelfs Japanse kindjes dit niet altijd eigen zijn (ze gaan vaak op schoolreisje naar een tempel).
De Meij shrine was prachtig, uit goed verzorgd hout opgetrokken en het was ook onze kennismaking met de rekken met houten bordjes waar mensen hun wens op achterlaten. Ik vind die altijd zo indrukwekkend en ze zijn ook bij elke tempel weer anders, naar gelang het onderwerp van de tempel.
Sommige tempels vereren een zwijn (Zwientie) en hebben deze dus op de bordjes staan, sommige de Maneki Neko of een vosje, sommige zijn gewoon kaal en ik ben ook af en toe bordjes tegengekomen met manga figuurtjes erop. Je kunt ze meestal voor tussen de 600 en 900 yen kopen en ze mee naar huis nemen of daar met een boodschapje achterlaten aan het rek. Aangezien ik geen shintoïst ben, heb ik nergens een bordje achtergelaten, maar er wel twee mee naar huis genomen (een van een Zwientie tempel en eentje van de Hie Shrine (een prachtig rood geverfde torii gate).
Nadat we een tijdje rondliepen, om fotos en filmpjes te maken, kwam er een traditionele bruidsstoet voorbij. Een prachtig geklede bruid en bruidegom en familie in traditionele kledij liepen het terrein op. Heel indrukwekkend.
Je mag trouwens niet overal foto’s maken: als je het verhoginkje opklimt naar de tempel zelf en waar mensen hun daadwerkelijke gebed doen (twee keer klappen, twee keer buigen, 1 keer klappen) staat er een guard die je streng controleert als je daar foto’s neemt. Die mensen moet je met rust laten. Ik heb hem zelfs iemand een tik op zijn hand zien geven. Als je dat in Nederland probeert, gaan ze meteen mauwen dat ze aangevallen worden.
Ook zou er bij deze tempel weer een Eki stamp zijn, en gelukkig hadden we ons boekje bij. Bam! Onze tweede Eki stampel. Je kon verder nog allerlei ‘lucky’ zakjes kopen, amuletjes, muntjes en andere snuisterijen. Allemaal best prijzig. Bij sommige tempels zit een mannetje die een apart soort stempel kan zetten in je boekje met wat geinkt handwerk, uiteraard kosten die ook wat en zullen ze een betekenis hebben waar ik me niet in heb verdiept. Ik heb die mensen ook bij de Meiji shrine gezien met een speciaal boekje daarvoor.
We besloten weer terug te lopen naar de grote Torii gate en daarna richting Yoyogi zelf. We liepen een rustig straatje langs met de meest interessante barretjes, winkeltjes met heerlijk schreeuwerige reclames en halloween snoep, richting de natuurvoedingswinkel.
Onderweg liepen we langs een spoorwegovergang en viel het ons wederom op dat de signaalgeluiden hier een stuk vriendelijker zijn dan in Nederland. Bijna tekenfilmgeluiden af en toe. Iedereen respecteert stoplichten en overgangswegen hier. Geen randdebielen die ertussen door schieten omdat ze ‘haast’ hebben bijv.
Bij de natuurvoedingswinkel kocht ik twee pakken sojamelk en een zak kadetjes. 1000 Yen / 10 euro. BAM! Toen wist ik nog niet dat Don Quijote ook gewoon sojamelk verkoopt (vindt dat maar eens tussen de duizenden dingen)… maar dit was dan ook de eerste en enige winkel waar ik uberhaupt lactosevrije en vegan spulletjes tegenkwam. Mede om die reden heb ik besloten mijn dieet maar even de deur uit te doen en alles te eten wat ik wilde. Er is zoveel lekkers in Japan!
Hierna besloten we naar het station te lopen en de metro te pakken naar Harajuku. Dat station was nog een dingetje: de ene lijn van het station vertrok aan de ene kant van de weg, voor de andere kant moesten we een groot viaduct over en door honger werden we een beetje kribbig op elkaar omdat we een aantal keer verkeerd liepen.
Uiteindelijk vonden we de juiste lijn en stapten we uit bij de grote toeristentrekker: Harajuku station. Die komt meteen uit op Takeshita street, een grote tourist trap en een erg drukke straat waar je de bekende pannekoek met slagroom en vruchtjes kunt kopen, weirde gothic of tweedehands kleding, veel souvenirs en spullen die je ook in Amsterdam op de kalverstraat kunt vinden en waar veel winkelproppers staan die je hun winkeltje in willen lokken. Ook kun je er schijnbaar purikura laten maken, de bekende Japanse fotootjes/fotostickers met grote mangaoogjes, extreem blije poses en een smooth huidje. Wij hebben dat later op de reis nog tweemaal gedaan.
Helemaal aan het einde zijn we afgeslagen, ga je de weg over en stuitten we op de FR2 popup-winkel met een grote roze neon, twee wippende konijnen in de etalage die overal op terugkomen en een wat rustiger straatje met toffere winkels. Dit deel heet Jingumae en is beter te doen. Hier kun je meerdere kanten uit en zijn er verschillende straatjes om te ontdekken. Je kunt hier ook een karikatuur van jezelf laten tekenen, gegraveerde eetstokjes kopen of een koffie drinken.
We hebben ook nog het spiegelende winkelcentrum in Omotesando ontdekt (dichtbij) en Catstreet (dat klinkt leuker dan het is: er zitten vooral dure winkelketens en het is er rustig).
Hierna liepen we onder het spoor door naar Shibuya, langs het Tower records building, schattige winkeltjes en coffeshopjes en daarna het centrum van Shibuya door op zoek naar Mandarake, een gigantische winkel die heel veel anime en anime figuurtjes heeft. Je loopt er zo voorbij, want hij is volledig gelegen in een kelder.
De stellingen staan strak op elkaar en zijn smal en in grote etalages staan duizenden figuurtjes van verschillende decennia je op te wachten. Ook diegene die je nergens anders kunt vinden… Mandarake was ook vooral schreeuwend duur, dus zijn we uiteindelijk weer weggegaan. In Shibuya ook weer veel speelhallen, gachapon en souvenirwinkels.
Hierna hadden we nóg zeeën van tijd over en dus zijn we, na een kadetje te hebben gegeten, weer terug gegaan naar het station en geörienteerd hoe we het beste richting de Goto-kuji tempel konden reizen (in het Westen van Tokyo gelegen).
We stapten uit bij Sangenjaya station. Wederom midden op straat, een prachtige bedrijvige buurt die weer het filmen waard was. Veel kleur, aparte winkels en niet toeristisch.
Het trammetje richting de tempel was ongeveer 1,2km lopen. Hier troffen we een kleine poort die de toegangspoort was van de Tokyu Setagaya lijn, een light rail lijn. Een hele vriendelijke medewerker begroette ons en iets later arriveerde er een klein trammetje waar we alleen maar locals gezien hebben. Het trammetje heeft zijn eigen rails en rijdt feitelijk gewoon heen en weer, achter huizen langs. Na ongeveer 6 haltes arriveerden we bij Miyanosaka station en stapten we uit.
De tempel zou ongeveer 0,7km vanaf het stationnetje zijn. We liepen door een extreem rustige residential area richting een grote, hoog opgetrokken toegangspoort. Helaas de verkeerde kant, Google maps, we moesten nog een hoek om. Na wederom een wandeling van 0,7km kwamen we eindelijk bij een grote Torii gate en de tempel. De Boeddhistische Gotokuji tempel met de Maneki neko centraal.
Ze hadden een maneki neko vending machine met drankjes en een gigantische rij Maneki neko beeldjes in een rek die mensen gekocht hadden en achtergelaten. Het was er heerlijk rustig, wederom. Alles bij elkaar een vreedzaam, groot terrein waar iedereen zijn weg vond en elkaar niet in de weg zat.
Wat er wel was, was een van de krapste dixies waar ik ook op heb gezeten. Ik moest namelijk naar de wc en de wc’s waren gesloten. Dat heb ik later niet meer meegemaakt: de Japanners zijn uitstekend in geweldige wc’s maken, features voor de wc’s en het verzorgen van schone en verwarmde billetjes. Na wat rustig genoten te hebben van de tempel en de tienduizenden maneki-neko’s zijn we weer terugegaan, hebben we vroeg een magnetronmaaltijd, Lawson’s-taiyaki en mochi genomen en hebben we op bed alle indrukken van de dag verwerkt.
Tegen de avond zijn we in ons t-shirtje (want zo lekker was het weer) gaan wandelen naar Shinjuku om dingetjes van onze wensenlijst af te tikken. Zo is er onder andere een gigantisch LOVE-sign in het zakengedeelte van Shinjuku en vonden we onze eerste 100Yen shop (de Can do) die net voor sluitingstijd ons nog de ruimte gaf sokken, magneetjes, chopsticks, stickertjes en andere prullaria te scoren.
Hierna hebben we het voorste gedeelte van Shinjuku ontdekt en ontdekte ik bij toeval dat we heel dichtbij Omoide Yokocho / piss alley waren. Wederom zo’n toeristische trekpleister, maar wauw; wat een geweldige sfeer daar! Allerlei zakenmannetjes in supersmalle bars aan de hapjes en biertjes, de bekende rode herfstblaadjes uiteraard nep) en de Japanse kok die yakitori op een grill aan het bereiden zijn.
Hierna zijn we doorgelopen naar Kabukicho, de ‘hoerenbuurt’ van Shinjuku, al merkte je daar nog niet zoveel van. Wel veel heerlijk gekleurde neons en gezellige restaurantjes. De ‘hoeren’ zijn vaak herkenbaar aan de ‘Girl’ clubs. Geen vrouwen voor de ramen hier; uberhaupt geen ‘hoer’ op straat gezien daar.
Op de terugweg wilden we nog een drankje doen en hadden we een bord gezien in Nishi-Shinjuku met de enthousiaste aanmoediging dat het een bar was waar ze graag Engels spraken.
We togen naar de kelder bar en kwamen vervolgens in een heel raar ingericht restaurant terecht, waar drie tafels ver uit elkaar stonden en wat voor de rest helemaal vol stond met Star Wars prullaria. Een vrouw kwam onze bestelling opnemen en sprak totaal geen Engels. Een behoorlijke sof. De eigenaar zelf wel, maar die stond voortdurend in de keuken. We bestelden een cocktail met Kahlua en kregen een glas met Kahlua en ijs en een soort gefrituurde spaghetti in een glas. Omdat er geen toog was om aan te zitten, had je sowieso niet veel aan je Engels, want je kon niet met de eigenaren praten. Na 1 drankje zijn we weer weggegaan.
Al met al weer een enerverende dag, we hadden er 30.000 stappen opzitten volgens mijn Fibit en we sliepen daarom weer snel. In het wasmachientje van de Airbnb (een bovenlader met slechts Japanse knopjes) heb ik kleren gewassen die een raar luchtje hadden gekregen van de vliegreis heen.
Roadtrippin' the world 